Hel

Hoe kan een God van liefde een mens eeuwig bestraffen in hel?

Tegenwoordig hoor je nooit iets meer over hel. Er wordt nooit over gepreekt, niets over geschreven en er wordt helemaal niet over gepraat.

Hel bestaat wel op aarde. Denk aan de Holocaust, Hiroshima, Hitler, Stalin, Mao, Pol Pot, Idi Amin, Ruanda, Iraq, Beslan, enz. Ook Aids, echtschijding, heroin, depressie, pornography enz.

Maar juist nu gelooft haast niemand niet meer in hel. Waarom?

1. Ons idee van God is veranderd. De Oude Testament God was iemand van wie je bang moest zijn. De God van het Nieuwe Testament was veel meer een God van liefde.

Maar er waren nog veel waarschuwingen van straffen, hel en eeuwige dood en dat werd goed begrepen door een samenleving dat zelf erg wreed was.

Het Katholieke geloof had vaak een erg verkrampt idee van God en tot 1850 was er nog een probleem met Jansenism, dat God zag als een strenge rechter, die je zonden nauwkeurig neerschreef.

Het was eigenlijk niet tot dat St Therese van Lisieux haar leven openbaarde, dat onze ideen begonnen te veranderen. Nu zien wij God als vol van liefde. Zoete Jesus, die niemand veroordeelt en iedereen vergeeft..

2. Ons idee van de mens is veranderd. Wij begrijpen veel beter waarom mensen slechte dingen doen. Niets is zomaar zwart of wit. Misdadigers (zondaars) zijn vaak arme mensen, met veel problemen. Wij zijn meer meedogend geworden.

3. Ons idee over hel is niet veranderd. Wij denken nog steeds dat God de hel geschapen heeft zo dat zondaars daar nou goed gestraft konden worden, gefoltert met vuur en vreselijke pijn, eeuwig. Een verschrikkelijk wreed idee!

4. Maar zelf doden wij mensen niet meer en zelfs de slechtste misdadigers worden heel menselijk behandeld. Wij, zondige mensen, behandelen misdadigers met liefde, zeker niet met vuur en pijn. Maar de God van liefde slingert zondaars in het eeuwige vuur, vol vreselijk pijn? Kan toch niet!

Als een resultaat geloven meeste mensen eigenlijk niet meer in een hel en wordt het gezien als een ouderwets idee.

Maar wat zegt de Katholieke Kerk?

Het is de leer van de Kerk dat mensen geschapen worden met een vrije wil en dat God niemand dwingt om hem lief te hebben. Ons leven op aarde geeft ons de mogelijkheid om een vrije keus te maken, want God verbergt zijn aantrekkelijkheid, omdat wij anders geen vrije keuze zouden kunnen maken.

Dat is precies de grote glorie van de mens, dat hij vrij is en vrijwillig kan besluiten God lief te hebben of niet. Het is zijn keuze.

Het Woord is het ware licht dat iedereen verlicht. (Johannes 1,9) Dat licht is ons geweten en het laat ons het verschil zien tussen goede en kwaad. Elke dag maken wij kleine beslissingen voor of tegen ons geweten, voor of tegen het goed of het kwaad, voor of tegen God.

Maar is het echt mogelijk dat wij vrijwillig kwaad kiezen? Kan een mens zo dom zijn? Heb jij nooit gezondigd? Misschien zag het eerst niet als een zonde. Jij zag het eerst als iets aantrekkelijk, hoewel je eigenlijk wist dat het verkeerd was.

Of misschien was je toen nog zo trots en zelfrechtvaardig, dat je het nog niet eens als verkeerd zag. Naderhand ben je misschien nederig geworden en erkende je dat je verkeerd had gedaan.

In ieder geval, in ons leven bevestigen wij onze vrjie keuze. Dan, als wij sterven krijgen wij de keuze die wij in ons leven hebben gemaakt. Nog voordat je ziel het lichaam verlaat, begin je God te zien. Iemand die helemaal God gekozen heeft, begint dan God te zien in zijn hele aantrekkelijkheid en hij vliegt naar Hem toe, vol van geluk.

Iemand die wel God heeft gekozen maar niet een 100 procent, ziet ook God’s aantrekkelijkheid en heeft God ontzaggelijk lief en is erg gelukkig, maar ervaart vreselijke pijn omdat hij ziet dat hij nog zondige gewoontes heeft. Dat is het vagevuur.

Deze pijn is onvoorstelbaar groot. Je kan het zo’n beetje vergelijken met iemand die door zijn eigen stommiteit zijn kind een ongeluk heeft laten overkomen, zodat het kind altijd kreupel zou zijn. Zo iets doet ongelooflijk veel pijn en de meer je God lief hebt, de meer pijn het doet. En dat blijft totdat het zonde verband helemaal verbroken is.

De mens die tegen God heeft besloten, krijgt ook zijn keuze. Hij ziet de aantrekkelijkheid van God, maar ziet Hem als een vernedering, een vernietiging van zijn eigen ego. Hij heeft daarom een absolute afschuw van God en is vertrokken van haat.

God heeft hem nog steeds lief, want God is liefde. En dat is wat hel zo vreselijk maakt! Niet het vuur enz., nee, het probleem is dat de ziel ziet dat God ontzaggelijk lief is en dat hij Hem ontzettend nodig heeft , maar ter zelfde tijd heeft hij een absolute haat en afschuw van God. Hij wordt verscheurd in een innerlijke tegenstelling. Dat is het ware vuur van de hel.

Een voorbeeld is een heroin beslaafde die “cold turkey” gaat. Hij wil van heroin af, maar zijn heel lichaam schreeuwt om heroin, een vreselijke ervaring. Maar in de hel schreeuwt de ziel, zijn hele natuur, om God, en die pijn kan je niet beschrijven. Maar hij wil God niet .

De ziel realiseert dat zonder God het helemaal geen leven meer heeft, want leven betekent een relatie en die heeft hij niet . Hij begrijpt dat hij helemaal alleen is, zonder God en ook zonder vrienden, omdat hij iedereen en alles haat. Hij heeft alleen maar zichzelf, en hij haat zichzelf ook, omdat zijn menselijke natuur God nodig heeft.

Het is een zinloos leeg leven, een leven van wanhoop, dat alleen maar pijn heeft en waar geen einde aan komt.

Zo vreselijk is die pijn, dat de verloren ziel zo ver mogelijk weg van God wil gaan, weg van God’s licht, dat zo pijnlijk is. Daarom vlucht hij naar hel, want dat is de plaats die God in zijn barmhartigheid heeft geschapen om de pijn van het verlies zoveel mogelijk minder te maken.

In de duisternis van de hel is het licht van God gematigd, zodat zijn pijn niet oneindig groot is. Wat hij voelt is de negatieve pijn van het verlies, maar niet de positieve pijn van het licht. Hij voelt de hitte maar niet de brandende zonneschijn.

Het pijn van verlies is de grootste pijn van de hel. Alles anders is maar een klein biertje. Maar toch is dat ook vreselijk:

De tweede pijn is dat van wroeging. Hij weet dat hij in hel is door zijn eigen daden. Hij heeft spijt (knarsen van tanden, wenen) over zijn daden die hem zo’n ontzettend einde heeft gebracht, maar hij heeft helemaal geen spijt over zijn schuld.

De derde pijn is de aanwezigheid van de duivel. De duivel is een engel, eenst het grootste wezen in de schepping, ongelooflijk groot in verstand en kracht, maar nu vol van sataniesch haat, die veel grotelijk dan menselijke haat is. Zijn aanwezigheid, soms door Heiligen ervaren, is zo ontzettend dat het moeilijk te voorstellen is. En hij heeft macht over de ziel die zijn dienaar is.

Deel van deze pijn is de aanwezigheid van andere demonen en verloren zielen, allemaal vol van haat voor God en elkaar.

De vierde pijn is het lichaamlijke pijn, de pijn van het “vuur”. Theologen hebben altijd gezecht dat dit een echt soort vuur is. Dat kan je zo indenken: Bij het laatste ordeel krijgen wij allemaal een ontsterfelijk lichaam, ook de verloren. Ook komt er een nieuwe aarde, een nieuwe natuur.

Voor de gelukzaligen geeft dat nog meer geluk. Een heilige ziet een roos en ziet meteen de liefde van God. In de hemel is de hele natuur gedrenkt van God’s aanwezigheid. Dit geeft de gelukzaligen enorm geluk, maar voor de verloren is dat uiterst pijnlijk. De hele natuur doet hun verschrikkelijk pijn. Het hele lichaam leeft in een natuur dat voor hun ongeschikt is en dat ervaren zij als een vurige pijn.

Als je ooit een zware zonnebrand hebt gehad, dan weet je hoe pijnlijk dat is. De geringste aanraking, of zefs een klein tochtje doet enorm pijn. Op die manier is de natuur voor de verloren zien uiterst pijnlijk.

Een verloren ziel is niet meer een mens. Als een mens sterft gaat zijn leven weg. Het stoffelijk overschot is niet meer een mens maar een lijk dat begraven of verbrand moet worden.

Een verloren ziel heeft ook geen (Goddelijk) leven. Het is daarom geen mens, maar een overschot, een lijk en moet begraven of verbrand worden in de hel…….Het is niet een stoffelijk overschot maar een geestelijk overschot. Er is geen menselijk of geestelijk leven in de hel.......

Als je zo over hel denkt, dan begin je te begrijpen waarom Onze Lieve Heer er zo vaak op waarschuwde. Het is niet alsof hij mensen met plezier in de hel slingert. Nee, zijn waarschuwing is dat als wij Hem niet lief hebben, wij eeuwig totaal alleen zullen zijn, verloren in onvoorstelbare verschrikkelijke eenzaamheid.

Hoe veel mensen gaan naar hel? De opinie van theologen is altijd geweest dat de meerderheid van mensen naar de hel gaan. (Veel zijn geroepen maar weinig zijn gekozen).

Misschien heben zij het verkeerd. Misschien gaat maar een derde naar de hel. Dat is nog steeds ontzettend veel. Zelfs een ziel is veel te veel, als je denkt aan het afschuwlijk niet-bestaan in hel. Iemand die zo gelukkig zou kunnen zijn geweest! Maar zij wouden het niet.

Nu kan je ook indenken waarom OLH zo veel lijden aangenomen heeft in het Hof van Olijven en op Golgotha. Voor Hem was het verlies van een kind in hel te vreselijk om aan te denken en Hij gaf zich zelf daarom aan het Kruis. Om ons te laten zien hoe veel wij voor Hem betekenen en hoe ontzettend het is om van God weg te gaan.

God is liefde. De hel is de andere kant van liefde, de andere kant van God. Het is God wanneer je Hem verstoten hebt.

Sancta Maria, ora pro nobis pecatoribus….